Over inzichten gesproken ...
Vandaag, tijdens de individuele sessie die hoort bij Mijn Superhelden Club, ging ik samen met een Superheldinnetje de puntjes op de i zetten voor het persoonlijke kwartet.
Eerder hadden we in een van de groepssessies aandacht besteed aan de basisemoties blij en verdriet. Na een heerlijke, blije dans op hun favoriete liedje op je eigen vierkante meter gingen we aan de slag met de interventie: ik word blij van... We stonden in een kring en gooiden over met een bolletje sokken en telkens als je gooide mocht je roepen waarvan je blij wordt. In het begin verliep het nog wat stroef. Dan doet je hoofd namelijk nog erg goed zijn best om mee te mogen doen. Gedachten als 'Wat vinden anderen van mijn antwoord? Kan ik die 'bal' wel vangen? Waar word ik eigenlijk blij van? Wat als ik nu iets stoms zeg in de ogen van de ander?' hebben nog de overhand. Totdat je in een soort flow komt met de groep en voelt dat je veilig bent en alles oké is wat je roept, dan neemt je lijf het over van je hoofd en kom je steeds dichterbij de kern. De uiteenlopende blij-makers zijn door de kids later verwerkt in een kunstwerkje, dat we er vandaag tijdens de individuele sessie bij pakten.
'Oh ja, een heel A4tje had ik toen vol geschreven, terwijl ik in het begin helemaal niks wist. Jaaaa sushi, jaaaa daar word ik nog steeds heel blij van. En ja, ook van opa en oma, en van film kijken, en dansen, en lezen, en knuffelen, en, en ...'
Wat heerlijk om te zien dat er ook nu weer meteen een grote lach en twinkeloogjes tevoorschijn komen bij het zien van al deze dingen die haar blij maken. Maar dan, een moeilijke uitdaging, het A4tje waar minstens 35 blij-makers op staan reduceren tot een totaal aantal van 4. Op het kwartet is namelijk slechts plaats voor 4 dingen... 'Dit lukt nooit. Dit moeten dus de aller-, allerbelangrijkste zijn, toch?', vraagt ze me. 'Welke zal mama dan belangrijk vinden? En zal ik dan namen van mijn vriendinnen noemen, maar ja misschien zijn die volgend schooljaar geen vriendinnen meer? Of alleen dingen die ik lekker vind om te eten? Sushi vind ik namelijk al heel lang lekker, dus dat zal over een paar jaar nog steeds zijn.' En zo ratelde ze nog een tijdje door.
'Zie je wat er gebeurt?', vraag ik. 'Ik kan echt niet kiezen, er zijn zoveel gedachten waar ik rekening mee moet houden.' Dan zegt ze na even stil te zijn geweest: 'Ah!! Mijn hoofd wil weer de baas spelen.'
Wauw, wat een superheldin ben je dan! Als je op 9-jarige leeftijd beseft dat je hoofd de baas wil spelen. Chapeau, lieve meid!
En ze kon vervolgens ook aangeven dat ze liever wil spelen om duidelijk te krijgen welke blij-makers haar echt het allerblijst maken. En zo maakte ze al spelend met haar hart de keuze welke 4 dingen voor haar het belangrijkste zijn en haar hoofd hielp vervolgens mee om daar de juiste woorden aan te plakken. Zo werd blij worden van vriendinnen aangepast tot blij worden van mensen die mij begrijpen, 'omdat vriendinnen mij niet altijd begrijpen en dat voelt dan weer niet fijn'. En zo werd de clown uithangen aangepast aan mezelf mogen zijn, 'omdat ik niet altijd de clown wil uithangen, maar ik daar soms wel heel blij van kan worden. Maar ik word soms ook heel blij van lekker stil in een hoekje zitten en soms ook van iets ondeugends doen. Misschien is het dan het beste om neer te schrijven mezelf mogen zijn.'
Ik had hier niks aan toe te voegen... En ik kan je nu alleen maar bedanken, kleine superheldin! Dank je wel, dat je deze wijze levenslessen met mij wilde delen;-).
En dat je door deze sessie mijn super-super-blij-maker weer hebt bevestigd: een stukje meelopen met een kind en het al spelend helpen zijn/haar superkrachten naar boven te toveren.
Comments