Dag 3 van mijn schrijf-challenge. Ik kijk uit naar wat er komt! Beetje later dan de andere dagen ga ik nu pas zitten om te schrijven. De vorige keer begon ik meteen na het ochtendritueel en het wegbrengen van de kids, nu kwam daar een gesprek met een vriendin tussen.
Vriendschap (met haar): super fijn, we snappen elkaar, we kunnen bij elkaar terecht in moeilijke tijden en ook fijne momenten delen we. We leerden elkaar kennen als collega’s en vonden elkaar wel oké in het begin. Ik vond haar een beetje vaag en zij vond mij .. tja dat weet ik natuurlijk niet zeker, maar ik denk wat saai. Veel jaren later, toen we nog steeds samenwerkten kwamen we dichter naar elkaar toe. Door allerlei sores op het werk, denk ik, klagen schept blijkbaar toch een band. We liepen tegen dezelfde problemen aan: we werden niet voldoende gehoord en gezien, we werden klein gehouden, terwijl we zo groots droomden. Niet voor onszelf, maar juist voor het bedrijf waarvoor we werkten.
Tijdens een werkmeeting raakten we aan de praat over hoogsensitiviteit, omdat ik daarover gelezen had en ik het perfect vond passen bij mijn dochters en bij haar. Zij kende het begrip al, voor mij was alles nieuw en vooral niet op mij van toepassing 😊 Zij hield me vanaf dat moment regelmatig een spiegel voor en liet me inzien dat ik ook wel behoorlijk wat kenmerken van deze mooie eigenschap had. Aan de daaropvolgende werkmeetings plakten we vaak een kwartiertje extra om te dromen over wat er allemaal voor moois mogelijk was - ooit- , om ervaringen te delen en om gewoon te kletsen met iemand die je begrijpt. Misschien is daar in dat werkkamertje wel het eerste zaadje gepland voor wat ik nu doe met Mijn Superheld, in ieder geval zijn daar de eerste stappen gezet voor een waardevolle vriendschap.
In het bedrijf ging het steeds een beetje slechter, de sfeer werd slechter, er werd veel geklaagd, budgetten werden kleiner, werknemers werden ontslagen en naar onze grootse plannen werd nauwelijks nog geluisterd. Ook wij voelden ons telkens wat slechter, lange tijd in deze negatieve omgeving was niet goed voor ons en het niet mogen uitvoeren van coole, nieuwe plannen hakte er ook in. En jeetje … mijn vriendinnetje viel om en vertrok een tijdje later. En ik? Ik moest het de jaren erna zonder haar doen en ik begon me ook steeds slechter en slechter te voelen totdat ook ik omviel.
We zijn elkaar nooit uit het oog verloren, sterker nog, de vriendschap wordt telkens nog wat hechter. Zo ontzettend waardevol om haar telkens meer te doorgronden en zij mij - en wij daarmee onszelf dus ook.
Ik ben intussen opgekrabbeld en zij zit nog midden in het proces van zichzelf leren kennen, accepteren dat haar complexe lijf en hoofd zo werken zoals ze werken en leren waarderen dat ze gewoon een prachtig mens is. Wauw wat werkt ze hard en wauw wat is het een heftig proces! Af en toe zijn er momenten dat het beter gaat, maar deze week dus niet. Ze had me nodig om even te klagen, om even te horen dat ze mild mag zijn voor zichzelf. Ik had haar nodig om te oefenen met oordeelloos luisteren en nieuwsgierig zijn ;-). Na ons gesprek voelde ik me fijner dan ervoor. Wetend dat er iemand is die oprecht in je geïnteresseerd is, wetend dat er iemand is bij wie je alles kwijt kunt, wetend dat je met iemand je grootste dromen kunt delen en je diepste angsten, dat geeft mij het gevoel dat ik leef. En dat is een heel fijn gevoel!
Thanks lief vriendinnetje, laten we onze dromen najagen en proberen te genieten van de hobbelige reis ernaar toe.
Comments