Het zit er bijna op, alweer een veel te leuke opleiding afgerond. Aanstaande vrijdag is mijn laatste lesdag van de allerleukste, meest inspirerende, anders-dan-anders train-de-trainer faalangsttraining van Nederland. Deze opleiding heb ik gevolgd bij the School of Play, de ultieme plek om jezelf te kunnen zijn, om te groeien en om vrijuit te spelen met kwetsbaarheid, zichtbaarheid, emoties en nog veel meer.
Een faalangsttraining is eigenlijk niet het juiste woord. Het gaat om zoveel meer dan dat. Ik neem je de komende weken mee in stukjes theorie rondom stress, mindset, perfectionisme en faalangst. Telkens in relatie tot hoogbegaafdheid en/of hoogsensitiviteit. En niet alleen mag je met me mee duiken in de theorie, ik neem je ook mee op mijn eigen reis met mijn ervaringen. Perfectionisme, faalangst, stress en een fixed mindset zijn me namelijk niet vreemd. En hoewel ik WEET hoe het werkt, werkt dat dus al jaren niet in mijn voordeel. Je hoofd weet het, maar je lijf dient het te ervaren en zelf mee te maken. Als je lijf en hoofd samenwerken kom je echt tot inzichten en kun je echt stapjes maken naar een vrijer leven.
Over stress!
Stress klinkt nogal negatief, maar dat is het lang niet altijd. Je hebt juist ook positieve stress nodig om als mens te kunnen blijven groeien. De juiste portie stress helpt je om het beste uit jezelf te halen en om je grenzen telkens (iets) te verleggen. Je merkt dat je meer aankunt dan je denkt en dat zorgt voor groei. Maar er komt een punt dat de stress teveel wordt. De positieve effecten, zoals een goede focus en concentratie, verdwijnen en maken plaats voor hartkloppingen, prikkelbaarheid of slaapproblemen. Bij teveel stress kun je je minder goed concentreren, waardoor je meer fouten maakt. Logisch gevolg: nog meer negatieve stress.
Negatieve stress krijg je niet alleen als je het gevoel hebt dat je veel te veel op je bordje krijgt, maar het komt ook voor als je lange tijd onder je niveau werkt of leert. Je krijgt dan geen positieve stress-boost door een spannende uitdaging die je bent aangegaan. De kans is groot dat je steeds meer gaat twijfelen aan je eigen kunnen en dat je hoofd je voorhoudt dat je niks waard bent en niks kunt. Ook in dit geval is het logische gevolg: nog meer negatieve stress.
En dat laatste herken ik maar al te goed. Lees je een stukje mee uit mijn dagboek van de dag voordat ik me ziek meldde, nu exact 3 jaar geleden:
Vandaag sleur ik me weer naar kantoor. Waar ik het al een hele tijd beu ben. Meer dan beu, misschien wel. Ik verveel me. Ik irriteer me aan alles. Ik erger me aan iedereen. Ik zie dat het anders moet en kan, maar ik heb er geen invloed op. Dus moet ik dat loslaten en me focussen op werk van mijn eigen afdeling. Maar dat focussen kost me hoe langer hoe meer energie. Dat mijn directe collega een maand geleden zijn baan heeft opgezegd heeft hier niet positief aan bijgedragen. Ik ben nog meer verzand in doe-taken en brandjes blussen. Op z’n zachtst gezegd niet iets waar ik vrolijk van word en waar ik mijn talenten in kwijt kan. Werk genoeg, maar niks wat me echt uitdaagt. Taakjes genoeg, maar geen die er volgens mij echt toe doen. Contact met andere mensen genoeg, maar nauwelijks met personen die me echt inspireren. We werken in een kantoortuin in een pas gemoderniseerd gebouw. Het gebouw is prachtig, een fijn ruimtelijke, opgeruimde kantoortuin met mooie nieuwe verstelbare bureaus, maar ik voel me er niet thuis.
Ik was op mijn werk tot niks meer in staat, ik keek tig keer per dag op de klok om te zien of ik eindelijk naar huis mocht, concentreren lukte me niet meer, ik kreeg geen taak afgerond. Ik was op!
Terugkijkend gebeurde dit uiteraard niet van de ene op de andere dag. Ik had al jaren heel veel negatieve stress genegeerd. Tegenover al die negatieve stress stond zelden een positieve stress-boost. De taken waren routine geworden en uitdaging was er niet op het niveau waarop ik het nodig had. Eenmaal ziek thuis ging ik lezen over burn-outs, maar nee, daarin herkende ik me totaal niet. Wel in de klachten, maar niet in de oorzaak. Toen las ik voor het eerst iets over een bore out. Ai, dat meen je niet, bestaat er zoiets als ziek worden van verveling? Dat is niet echt iets om trots op te zijn, sterker nog ik schaamde me kapot. Toegeven dat je ziek bent geworden omdat je al jaren te weinig (of te saaie dingen) doet…
Luisteren naar alle signalen in je lijf bij negatieve stress en het beleven van positieve stress, door uitdagingen aangaan, zijn dus van 'levensbelang' voor iedereen. En laten we daar nou heel veel mee gespeeld hebben tijdens deze toffe trainingsdagen. Dit heeft mij en mijn gezin super geholpen. Wil je hier meer over weten voor jou of voor je kind? Ik maak graag kennis met jullie!
Hou ook mijn blogs en social media kanalen in de gaten, want ik deel de komende tijd veel interessante info!
Comentarios